Beatyfikacja to uznanie za błogosławionego człowieka, który został nazwany Sługą Bożym.

Beatyfikacja odbywa się podczas mszy św. Jest to akt, dzięki któremu po przeprowadzeniu wymaganego procesu – papież pozwala Słudze Bożemu okazywać publiczny kult kościelny, na określonym terytorium i w określony sposób, na przykład w diecezji, która przewodziła procesowi, lub nawet w całym narodzie, do którego należał Sługa Boży, albo w określonej grupie wierzących, np. w zgromadzeniu zakonnym. Jednocześnie papież wyznacza także datę liturgicznej celebracji święta nowego błogosławionego.

Faktyczne ogłoszenie błogosławionego następuje poprzez odczytanie listu apostolskiego, który zostaje podpisany przez papieża i odczytany przez jego wysłannika podczas mszy świętej beatyfikacyjnej. Ten, kto już został błogosławiony, jest już na zawsze wpisany do kalendarza liturgicznego lokalnego kościoła lub stowarzyszenia zakonnego, relikwie błogosławionych są zwykle oddawane wiernym do publicznej czci.

Cały proces kończy się kanonizacją, czyli uznaniem błogosławionego za świętego. Zanim to nastąpi, Kościół rozpoczyna dochodzenie w sprawie rzekomego cudu za wstawiennictwem błogosławionego.

Z teologicznego punktu widzenia beatyfikacja nie jest nieomylnym stwierdzeniem papieża, ale raczej wpisaniem danej osoby na listę błogosławionych i zezwoleniem na publiczny kult. Natomiast kanonizacja jest już uważana za nieomylne oświadczenie papieża jako nauczyciela wiary i nie ma na celu samego dopuszczenia publicznego kultu, ale jego uporządkowanie dla całego Kościoła.

„Kanonizując niektórych wiernych, to znaczy ogłaszając w sposób uroczysty, że ci wierni praktykowali heroicznie cnoty i żyli w wierności łasce Bożej, Kościół uznaje moc Ducha świętości, który jest w nim, oraz umacnia nadzieję wiernych, dając im świętych jako wzory i orędowników. W ciągu całej historii Kościoła w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy. Istotnie, świętość Kościoła jest tajemniczym źródłem i nieomylną miarą jego apostolskiego zaangażowania oraz misyjnego zapału.” (KKK 828).

Gdy Kościół w ciągu roku liturgicznego wspomina męczenników i innych świętych, „głosi Misterium Paschalne” w tych, „którzy współcierpieli i zostali współuwielbieni z Chrystusem, przedstawia wiernym ich przykłady, pociągające wszystkich przez Chrystusa do Ojca, a przez ich zasługi wyjednywa dobrodziejstwa Boże” (KKC 1173)